Të pathënat

Poezi nga Skënder Temali


Pas “Metamorfozës së inxhinier Brunos”, autori Temali po brënda vitit 2016 paraqitet para lexuesit me vëllimin poetik “Të pathënat”. Ka gjithsejt 75 poezi. Është i ndarë në dy kapituj “Dialog me kohën” dhe “Dialog me vetveten”, çka na lë të kuptojmë se përmes tyre do të rrezatojë koha që jetojmë dhe përthyerjet e saj në unin poetik. Në ballinën e dytë të këtij vëllimi ka dhe disa konsiderata të personaliteve të fushave të ndryshme të krijimtarisë, nga Veriu në Jug të Shqipërisë, të cilët e kanë ndjekur në vijimësi krijimtarinë e poetit e që shërbejnë edhe si sintezë e poezisë së tij. Mjeshtri i Madh, Fadil Kraja (Shkodër), shkruan: “Vargje që të duket se gurgullojnë. Poezia e Skender Temalit i ka brënda të katër stinët, por më shumë lulëzon pranvera dhe besimi i thekur i autorit tek virtyti, mirësia, jeta”. Ndërsa tregimtari i njohur Shefqet Tigani (Vlorë), mes tjerash deklaron se “Libri yt me poezi ishte një befasi e mrekullueshme…”, ndërsa dr. Agim Nelaj (Sarandë) se “Poezia juaj është ujëvarë që rrjedh lirshëm”.

Ky vëllim është pritur mjaft mirë nga lexuesit dhe studiues e kritikë letrarë kanë botuar në organe të ndryshme shtypi, duke vënë në dukje vlerat dhe origjinalitetin e tij.

 

Please wait while flipbook is loading. For more related info, FAQs and issues please refer to documentation.

Dialog me vetvehten

JAM 17 VJEÇAR

Jam a s’jam poet

S’e mora vesh kurrë,

As shtatmbëdhjetë vjeçar,

As sot që jam burrë!

 

Shtatëmbëdhjetë e nisa,

Shtatëdhjetë po mbush,

Por si poezia

S’më përpush askush!

 

Dreq o punë si vete,

Krejt fëmijë mbeta,

I thinjur mbi vargje,

Bosh për nga kuleta!

 

As vilë kam n’bregdet,

As veturë të thjeshtë,

Shpirtin e kam det,

Krenarinë si kreshtë!

 

Në guackë të shpirtit

Perlën e mbaj fshehur,

Pa pirë, përmbi vargje,

ndjehem krejt i dehur!

 

Kush tha jam shtatdhjetë,

Jam plot shtatmëdhjetë,

Shtatmëdhjetë vargu

Do më mbajë përjetë!

 

2016

SHKRUAJ E GRIS

Para s’kam humbur kurrë,

Thjeshtë se për të humbur nuk kisha,

E as për t’i grisur,

Se i marrë nuk isha.

Po pse më thonin të gjithë,

Gruaja, fëmijët, një fis:

Këtij vëri përpara një letër

E pas pak e gris!

 

Atëhere po u flas më konkretisht:

Si do blesh këpucë të reja

Nëse ato që ke mbathur s’i prish?

 

Shkrova gjysmë shekulli,

E çfarë s’shkrova

Për njerëzit, puthjet,

Të dashurit që prehen nën qiparisa,

Dhe nga që kërkoja të pathënën

Një mal me letra e grisa!

 

2016