Meditim tek pedonalja
Ka javë që tek pedonalja e Urës së Bunës, sidomos mbrëmjeve, ka një popullim të jashtëzakonshëm, njerëz që shkojnë e vijnë si dikur në pijacën e Shkodrës. Fryn lehtë një erë nga liqeni, që dallgëzon po lehtë Bunën e paqtë, për t’u përqafuar pastaj me Drinin idhnak.
Shumë prej tyre atyre që kryqëzohen këtu janë moshatarë të mij, thënë ndryshe të moshës së tretë. Gjyshe flokë e shpirtbardha që shetisin nipat e mbesat, gra të rrenuara që ende i bëjnë vehtes me sy, taravola që kurrë s’kanë ditur as nga nga vijnë e as se ku shkojnë, bullica që shpresojnë të ulin tulet në atë ecejake, atletë pa rezultate të vrapimeve të gjata, aktorë pa role, azmatikë, peshkatarë që shpresojnë të zënë peshkun e artë dhe që kënaqen me ndonjë skortë, punëtore 5-mijë lekshe të fabrikave, çiklistë me goma të shfryme, borxhlinj pa asnjë kryq leku në xhep, shkrimtarë që me krijimet e tyre s’kanë arritur ta kalojnë asnjëherë Urën e Bahçallekut, njerëz që flasin me vehte, i vetmi lypës i bardhë që ka qyteti, me një kartuç në qafë ku shkruan se është jetim, edhe pse mbi 50 vjeç.
Këtu, në këtë pedonale, nuk mungojnë zotërinjtë e vërtetë, por pasunarët e rinj. Ata kësaj mbrëmjeje, meditojnë në vilat e Velipojës e të Razmës, për t’u shtrirë nesër sa në bark e sa në shpinë në rërën gjithë jod e për t’u nisur në një ekskursion familjar tek Shpella e Pëllumbave. Janë, mes tyre, jo pak të përgojuar si hajdutë të bankave në 97-tën e gjobëvënës të tregtarëve, vrasës me pagesë, vagabondë e ndyça, bluza të bardha të mbuluara nga bloza, toga të zeza gjyqtarësh që s’kanë për t’u bërë kurrë të bardha, drejtorë drejtorishë arsimore që pasi u hiqet karrika s’punojnë më asnjë ditë si mësimdhënës, karabusha që s’kanë marrë shkolla, por pronat e gjyshave të tyre me tapitë me myhyre nga turku, nëpunës, ofiqarë e deputetë gjithfaresh, që janë banka pa liçensa.
Unë shetis e meditoj në pedonalen e Urës së Bunës. Jo në pedonalen e pijacës së qytetit që është shndrruar në një mejhane gjigande e ku më së fundi falimentoi edhe një nga libraritë më të zëshme. Marr përshëndeje aristokratike nga ata që më njohin e që i njoh. Herë herë, ndalem e pi një kafe. Nëqoftëse nuk pi kafe, shkoj tek bregu i Bunës e pyes ndonjë peshkatar se a po i bjen. Se a po xen gja.
Harroj se mua më ka zënë koha me grepin e saj. Edhe pse nuk i kam thënë “Qëllofsh!”.
Natën e mirë! Po kthehem në shtëpi, me biçikletën për dore.
~ Skënder Temali